امشب را که ابرهای بارانی هم نباریدنشان را نذر ِ روزه های عطشناک ِ سرسلامتی ات کرده اند و عرشیان غبار ِ رزق ِ حُزنت را به پهنای عالم می پاشند؛ در میان ِ واژه های سیاه پوش ِ عزایت هم غوغای عاشقی برپاست!
من اما اگر حیران ِ دستچینی کلماتم نه اینکه واژه ها بخیل اند و گوشه نشین ِ بیابان ِ لغت نامه ای ام که اینجا تمام ادبیات ِ فصیح ِ آدمیان؛ سال هاست نذر ِ مدحانه ی روضه های پر روضه ی شماست و اصلا واژه واژه های پریشانی دخیل ِ همیشگی ِ شاه واژه های کربلا و عطش اند تا شاید در این معرکه ی جدال و ازدحام کلمات، مشمول ِ مقام غلامی ات شوند!
لاجرم حرف هایم اگر پریشانند تقصیر واژه هاست بس که برای تبرک شدن به نامت هول می کنند!
امشب را اما بگذار کمی از غربت های غیرتی ِ حضرت ِ سفیرالحسینی تغزل کنیم که وجه تشابه ِ شهادتش از جنس ِ غربت های گودالی ظهر عاشوراست!
آنجا که غربت ِ تنهایی ولیّ اللّهی؛ آنقدر سنگینی ِ تنهایی کرد و کرد، حتی ضُعف عنِ القتال .
و تو باران چشمان ِ پرزخم ِ مسلم را نه در آوارگی کوچه های تنگ ِ کوفی و نه عطش ِ لب های نذر حسینی و نه حتی زخم های کربلایی پیکری به ارتفاع دارالاماره ی بی وفایی که در میانه ی شرم هایی بیاب از جنس همان نامه های رفته ای که باز نخواهند گشت .
کافی است شیعه ی علی باشی
دیوارهای کوفی یا نیزه های غریبی
اصلا همه عالم برایت میشود؛ چاه ِ بی انتهای ِ تنهایی
درباره این سایت